RUTA DA SERRA DA MARTIÑÁ
En domingo e sen outro anceio que gozar dos tesouros máis achegados, collemos coche e, vía Rodeiro, serpeamos pola estrada que acariña as abas do Faro para presentarnos no mosteiro cisterciense de Santa María de Oseira, na parroquia do mesmo nome que pertence ao concello de San Cristovo de Cea. O nome xa fala de pan, aínda que esa vez foi a bica no bar Escudo quen acompañou o café primeiro. Ambiente deportivo xusto ao iniciar a ruta polas beiras do regato, entre o trollo de antigas corredoiras estragadas por falta de uso e o sol asomando pola orballada fronde. Deixando de lado a aldea de Covelo, abandonada, procuramos estreitas vereas asaltadas pola ramaxe para, entre soutos e carballeiras, ascender ata a aldea de Trabazos. A seguir, sempre en costa, enfiamos cara á Serra da Martiñá, onde a vexetación xa se encolle con fentos, codesos, xestas e toxeiras, e as pedras de antolladizas formas marcan a rexa paisaxe. No cume de Pena Veidosa (ou Ventosa) e tirando a vista ao lonxe, país. Sen demora, descenso por pistas con pedras e sucos das arroiadas do ballón para chegar á aldea de Pieles, pedra pura, con ancestrais corredoiras estradas de folla e tinguidas polo verdello máis esquecido. Desde alí, á beira do río Pieles e por pontellas e pasadeiras, procuramos saída entre natureza exuberante e recendos balsámicos, ata que, agarimados pola auga da fonte do lugar de Río e as muras esborralladas que tan adrede encamiñan, atravesamos San Martiño para caer de novo na magna obra do mosteiro. Mañá perfecta de 15 bustonianos quilómetros para gozar do que temos moi preto. Logo, uns para a casa e outros ao xantar colectivo.
Comentarios
Publicar un comentario